Berta was door het bezoek van hanen menig veer verloren. We hebben haar daarom bij Steve in de stal geplaatst. Steve is veel rustiger en één haan was voor Berta wel even meer dan genoeg.

Plots was zij echter verdwenen. Alleen Steve zat nog in de stal en Berta was nergens te bekennen. Waar was Berta gebleven. We vreesden het ergste want nog die zelfde ochtend had Angélique een grote roofvogel (buizerd) weggejaagd.

Ze was echt nergens te vinden. Niet in de paddock bij de paarden of in de woonruimte van Pippa. Daar wilde ze zich samen met Steve ook nog wel eens lekker nestelen in het stro. Na twee dagen zoeken dachten we dat ze meegenomen was door een roofvogel of dat iets anders haar noodlottig was geworden. Omdat Berta al een tijdje geen eieren meer legt, gingen we er ook niet vanuit dat ze ergens op eieren zou zitten en zich daarom zou verstoppen. 

Zo ging er een dikke anderhalve week voorbij. Het was inmiddels best saai in de stal zonder dat Berta je continu achterna liep en ook Steve leek van slag te zijn en liep wat verloren alleen rond. 

Tot die bewuste woensdagochtend. We waren de waterbakken aan het bijvullen van de kippen toen iemand plots een gek geluid in de oude zadelkasten hoorde. Deze kasten liggen vol met spullen die we niet meer gebruiken en nog opgeruimd moeten worden of waarvoor we nog een andere bestemming moeten bedenken. Het was heel even en heel kort. Angélique dacht dat er een rat in de kast zat en liep er behoedzaam op af. Langzaam opende ze de deur en gluurde naar binnen. Daar zat Berta. Anderhalve week lang had ze geen piep gegeven en geen enkel geluidje gemaakt. Kippen gaan een soort van ‘op uit’ in het donker. 

Wat waren we blij haar te zien! Bizar, ze had gewoon al die tijd in de kast gezeten, zonder water en zonder eten. Anderhalve week daarvoor had de kast even open gestaan om nog wat extra rommel op te bergen. Toen moest ze er, zonder dat we het in de gaten hadden, in gekropen zijn. Alle spullen die erin lagen zaten onder de poepjes maar dat deed er niet toe. Berta was nog springlevend. Wat een ongelofelijk groot geluk. 

Ze kwam parmantig de kast uit wandelen, alsof er niets aan de hand was geweest en nog veel vreemder, ze had plots weer allemaal veren en zag er weer heel mooi uit. 

Een wonder, wat kun je dan blij zijn. 

En een wonder kast….we hebben nog even overwogen of we er zelf niet ook anderhalve week in moesten gaan zitten, wie weet kom je er dan zonder grijze haren en rimpels weer uit. 

Maar even zonder dollen, wat een geluk en wat een mazzel! We kijken nu wel drie keer de kast na voordat we de deur dicht doen.n