In Memoriam
De meeste dieren die op de sanctuary wonen, hebben een roerig verleden. Ze zijn niet geboren om een lang en gezond leven te leiden maar vaak als product voor de mens. Bij de sanctuary proberen we ze zolang mogelijk van een zo vrij en gezond mogelijk leven te laten genieten. Soms duurt dat jaren en soms slechts enkele maanden. Op deze plek, en op het toekomstige memoriam op het fysieke locatie, willen we ieder individu eren en herinneren, die bij het Wijland gewoond heeft en een plekje in ons hart veroverd heeft.
Goldie was een hele kleine maar fiere dame. Ze eiste haar plek op tussen allen hennen. Daarnaast had ze het niet zo op met mensen. Dat waren maar rare wezens. We hebben lang het vermoeden gehad dat de vader van Goldie een patrijs was omdat ze als kuikentje de wildkleuren (zwarte strepen) van een patrijzen kuiken had.
Goldie is geboren op het Wijland. Er is een periode geweest waarin de hennen en hanen allemaal bij elkaar liepen. Meest haalde we de eieren dan weg alleen heel soms dan had een hen zich ergens tussen het groen verstopt en konden we haar niet vinden. Totdat ze trots aan kwam lopen, gevolgd door een aantal pluizige kippen kinders. Daar was Goldie er dus een van.
Na de verhuizing naar Darp, vertoonde Goldie plots ademhalingsproblemen en het bleek dat ze difterie had. Difterie is een bacteriële infectie in de mondholte en keel. Hierdoor wordt eten en drinken heel pijnlijk en soms zelfs onmogelijk. We hebben direct de dierenarts erbij gehaald waarna ze antibiotica en pijnstiller kreeg, naast het advies om met dwangvoeren te starten. Helaas heeft dit niet geholpen. Op 17 oktober 2024 vonden we Goldie ‘s ochtends in haar tijdelijke huisje. Ze was overleden.
Lieve Goldie, er zal altijd een plek voor je in ons hart zijn.
Gordon en Wolletje kwamen in januari 2024 naar het Wijland. Twee gezellige wolvarkens van 9 jaar. Een ouder echtpaar dus. Na jaren als ‘fokvarken’ gebruikt te zijn, moesten ze nu plots weg. Hun plek werd door de gemeente anders ingericht en hun verzorger vertrok naar het buitenland.
Ze wende al snel bij het Wijland. Dagelijks liepen ze beiden in de ochtend naar de waterpoel om daar heerlijk in te plonsen en in de avond of wanneer het ging regenen, liepen ze samen weer naar binnen.
Wolletje had dan al snel een lekker bed in het stro gemaakt. Daar was Gordon het helemaal mee eens, waarna hij haar standaard uit haar bed joeg, om zelf snel op haar plek te gaan leggen. Het gemopper van Wolletje was dan van ver te horen.
Maar ondanks het gemopper, konden ze niet zonder elkaar. Nadat Wolletje in juni plots zo kreupel liep dat ze niet meer kon opstaan, ging het snel berg afwaarts met haar. Na twee weken met pijnstillers en allerlei andere medicatie, konden we niet anders dan erkennen dat het zo niet meer kon. We hebben Wolletje in laten slapen. Na de sectie bleek dat zij botkanker had met een grote uitwas onder haar heupkop.
Gordon wilde geen afscheid nemen. Hij nestelde zich naast zijn overleden partner en deed net of er niets veranderd was. Nadat we Wolletje weg hadden gehaald heeft hij nog dagen lang om haar geroepen. Echt heel triest.
Daarna ging het eigenlijk een tijd best goed met Gordon. Tot enkele dagen voordat we naar Darp gingen verhuizen. Gordon at soms ineens niet en dan de dag erop was het allemaal weer oké. Op de dag van de verhuizing, zakte hij plots in elkaar. De dierenarts was snel ter plekke en ze gaf aan dat ze eigenlijk al geen hartslag meer hoorde. Nu is dat bij een varken van het formaat van Gordon ook niet altijd even makkelijk. Dat bleek ook toen hij een uur later dood leuk weer opstond om even te wroeten. Niet dat hieruit bleek dat er niets aan de hand was, want nog geen twee minuten later was hij weer plots weg. Wat was er aan de hand? We wisten het niet en ook de dierenarts stond voor een raadsel.
De dagen erna ging het steeds slechter. Gordon poepte en plaste in bed en at niet meer. Hij kwam slechts sporadisch overeind en kon dan met moeite weer gaan liggen. Het was alsof hij de controle over zijn achterhand kwijt was. Uiteindelijk hebben we ook voor Gordon moeten besluiten dat het zo niet verder kon en hebben we de moeilijkste keuze moeten maken waar je als sanctuary helaas regelmatig voor komt te staan. Ons verdriet was en is nog steeds groot. Zo waren ze er nog beiden en zo waren ze plots beiden heen gegaan.
Uit de sectie bleek dat Gordon een enorme bloeding bij zijn linker nier had. Het is onduidelijk hoe hij daaraan is gekomen.
We missen Wolletje en Gordon nog elke dag.
Mina is in het voorjaar van 2019 samen met een haan bij ons over de heg geplaatst. Omdat de haan zich niet kon settelen bij de andere hanen, hebben we voor hem een ander liefdevol huisje gezocht. Mina paste zich al snel aan in de groep en was binnen no time de dame die het voor het zeggen had. Op 16 maart 2024 zat Mina tijdens het ontbijt plots stil in een hoekje. Dat was niets voor haar!
We zijn met Mina naar de dierenarts geweest. Hij vermoedde een ontsteking. Mina had namelijk een gekke bult op haar krop die leek op een wond maar wel gewoon bedekt was met veren. De antibiotica sloeg helaas niet aan. Mina at en dronk niet. Ze is op weg naar de dierenarts overleden.
Mina, je was een stoere en pittige meid waar alle hanen respect voor hadden. We zullen je nooit vergeten.
Mitchell heeft van 2017 tot 2022 bij het Wijland gewoond. Toen hij in 2017 bij het Wijland kwam was hij jaren lang als rijpaard gebruikt. In zijn jongere jaren was hij verhuurd als vervoersmiddel tijdens de jacht. Hij heeft nog 5 gelukkige paardenjaren bij het Wijland gehad. Mitchell was een rustige heer en een betrouwbare vriend voor zowel zijn paardenmaatjes als voor mensen. Hij genoot altijd enorm van borstelbeurten en vond mensen maar mooie dieren waar je prima je hoofd tegenaan kon schuren.
Mitchell, je wordt gemist.