Lastige keuzes
Al enkele jaren genieten de kippen bij het Wijland van veel vrijheid. Ze lopen over vrijwel het gehele terrein vrij rond waar diverse struiken schuilplekken bieden en het mogelijk is om losse groepjes te vormen die elk een eigen territorium hebben. Dagelijks werden de eieren geraapt om te voorkomen dat de groepen zich zouden uitbreiden. Een ingreep die we liever niet deden, maar om inteelt en de consequenties van veel hanen en weinig hennen te voorkomen, moesten we hier toch op ingrijpen.
Alles verliep verder prima totdat er op een ochtend plots een vreemde haan en hen tussen de kippen liep. Blijkbaar was iemand deze mooie haan en hen zat en had die bedacht dat het dumpen de meest snelle en simpele oplossing was om onder je verantwoordelijkheid uit te komen. Het was echter een bloedbad toen we in de ochtend bij de kippen kwamen. De vreemde haan had zijn oog op de hennen laten vallen en viel de haan aan die op dat moment in de rol van ‘opper haan’ zat, Foppe. We hebben de vreemde haan en hen gevangen en apart geplaatst. Uiteindelijk is het gelukt om voor deze haan een nieuw tehuis te vinden en werd de hen in de toom bij het Wijland opgenomen. So far, so good.
Enkele weken later was Mina, zoals we de hen inmiddels noemde, plots verdwenen. We hebben dagen naar haar gezocht maar het leverde niets op. Drie weken na haar verdwijning kwam ze trots aanlopen met een horde super schattige kuikentjes achter zich aan. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Tot dan toe waren de hennen nooit op deze manier weg gebleven maar na het voorbeeld van Mina volgden er meer. In no time nam het aantal kippen toe en wisten we dat we helaas ook hier iets aan moesten doen. Alleen de eieren weghalen was niet meer genoeg en geloof ons…wanneer een hen zich gaat verstoppen, dan is ze daar ook super goed in. Feitelijk zou je kunnen zeggen dat er een stukje natuurlijk gedrag terug was gekomen. Eenerzijds heel mooi, maar tegelijk ook een probleem omdat ze, hoe graag we het ook zo dicht mogelijk willen benaderen, niet in een natuurlijke setting leven. maar ‘gehouden’ worden.
De kippen hielden zich inmiddels niet meer aan de grenzen van het Wijland en gingen steeds vaker bij de buren op bezoek en het terrein dreigde langzaam te klein te worden voor het aantal groepen. De hennen begonnen ook te lijden onder de hoeveelheid hanen die er in de tussentijd rondliepen. Sommige wisselden hun mooie verenpak in voor een kale rug of hielden zich de hele dag verborgen in een hoekje van het terrein, zodat ze niet door de hanen gezien werden.
Hier moest iets aan veranderen en we realiseerden ons ook dat hoe we ook in zouden grijpen, het altijd onnatuurlijk en naar zou voelen. Maar zo laten gaan kon zeker ook niet.
Verschillende opties hebben we de revue laten passeren. Een plek zoeken voor de ‘verstop-hennen’, een plek zoeken voor alle hanen, een enorme ren bouwen waar iedereen in zit. We besloten om een ren te bouwen waar we alleen de hennen een plek in zouden geven. Het scheiden van de hennen en hanen voelde verre van oké maar het bracht de meeste voordelen met zich mee. Iedereen kon blijven, de hennen konden zich niet meer verstoppen, de eieren werden niet meer bevrucht waardoor het minder naar voelde om ze weg te halen, en last but not least….we konden op deze wijze als sanctuary meer plek bieden aan hanen omdat daar de grootste plek voor beschikbaar bleef.
Inmiddels zijn de hennen en hanen al grotendeels gescheiden van elkaar en gaan we binnenkort aan de slag met het ombouwen van een tunnelkas naar een verblijf voor de 15 hennen die op het Wijland wonen.
Zo zie je ook dat ondanks dat je het liefste zoveel mogelijk ruimte wil geven aan natuurlijk gedrag en een natuurlijke leefomgeving, het houden van dieren in feite iets tegennatuurlijks is. Ook daar worden we elke dag op de sanctuary mee geconfronteerd.